Puppy Examen

Weken lang ga je met je pup op weg naar de cursus.  De cursus doorlopen gaat met vallen en opstaan. De ene keer zal je pup het beter doen dan de ander keer. Niet zo gek ook, want het is ten slotte een individu met een eigen energie. Jij hebt ook wel eens een slechte dag toch? Dan breekt toch de dag van het puppyexamen aan. Daar zal blijken of de trainingen van de afgelopen weken hebben bijgedragen.
Een beetje gespannen was ik wel. Niet dat er heel erg veel van af hing, maar het zou toch fijn zijn dat je iets kan laten zien na een aantal weken training. Dit doe je uiteindelijk niet voor niets. Het examen heeft intussen wat vertraging opgelopen door de corona. Jax is intussen echt geen puppy meer, maar een echte pubberhond.
De dag dat het examen eindelijk zou plaatsvinden werd ook verplaatst, vanwege het slechte veld door regenval. Op dat moment voelde ik dat een ontlading van spanning van mij af kwam. Hé bah heb ik mij voor niets zo zenuwachtig gemaakt. Het examen werd met een week verschoven, dus nog een weekje extra ‘gezonde’ zenuwen.

De dag van het puppy examen brak aan. De hele dag had ik een beetje een onderbuikgevoel en gaf de schuld aan de spanning die zich aan het opbouwen was. Gelukkig was de groep opgesplitst door corona. Deze gedachten gingen een paar keer door mijn hoofd en ik betrapte mijzelf er al op dat dit eigenlijk niet oké was.

Bij het veld aangekomen zag ik dat mijn medecursist al aanwezig was. Jax zag zijn cursusmaatje en begon natuurlijk al weer donders enthousiast te worden. Als vrouwtje van +-64 kilo en een bakbeest van +40 kilo is het soms best een uitdaging om het beest in toom te houden. Mijn medecursist deelde ik al mede dat Jax flink de kolder in zijn kop heeft en dat het nog een uitdaging voor mij ging worden.

Op het veld hoorden we dat het examen begon met een stukje volgen aan de slappe lijn. YES natuurlijk ons favoriete onderdeel NOT. Vanaf dat moment begonnen mijn handen al te zweten en bereikte mijn spanning wel een beetje een toppunt op die dag.

Jax ging alle kanten uit, behalve de kant op die ik wilde. Voor alles was er aandacht, voor de pionnen, attributen op het veld, grassprietjes, Jax zijn medecursist, er was alleen geen aandacht voor mij.

Naar mijn verwachting vroeg de trainer of zij Jax even mocht. Ze wilde kijken of zij de aandacht van Jax wel kon krijgen. Tevergeefs en het werd zelfs zo bond dat Jax haar omver trok. Ze probeerde Jax vervolgens op zijn rug te leggen, maar dit lukte ook niet. Van te voren had ik haar dit al kunnen vertellen, want Jax is zo berensterk. Ooit hebben wij eens, op advies van de trainer,  Jax op zijn rug proberen te leggen met ons tweeën. Dit was eens en nooit weer, want het lukte gewoon niet. De trainer gaf namelijk aan dat ALS je dit al doet je het dan ook echt moet doen en het dan eigenlijk ook niet mag mislukken. Dan geeft het namelijk een machtsgevoel aan de hond, waar je eigenlijk wil laten zien dat jij de baas bent. 

Wat er daarna gebeurde heeft een grote deuk opgeleverd in mijn zelfvertrouwen. De trainer stond op en zei: ‘Ga maar naar huis’. Wat? Serieus? WTF! Dat is het eerste wat er door mij heen ging en de paniek stroomde direct door mijn lichaam.  Hoezo ga maar naar huis? Deze puppycursus heb ik toch ook gewoon betaald en gevolgd tot het bittere eind? Op dat moment voelde ik mij zwaar gekrenkt in mijn zelfvertrouwen en zekerheid. Voor ik het wist stond ik mezelf ( en Jax ) te verdedigen.  Verdedigen ja, maar onterecht al zeg ik het zelf.  Dat wij nu net met een onderdeel moeten beginnen waar Jax het meest moeite mee heeft was gewoon ontzettend veel pech. Doordat ik zo hoog in mijn emotie schoot paste Jax zijn drukke houding gelijk aan op wat meer passiever en rustiger gedrag. Geraakt in mijn emotie stond ik te verdedigen dat Jax heel veel WEL kon en dat hij het prima deed bij ons thuis. 

Na een kleine discussie en verdediging van mijn hond mochten we het examen verder doen. Jax deed alle opvolgende oefeningen keurig. Zonder enig probleem hebben we de rest van de cursus afgemaakt. De trainer zei achteraf dat ze blij was dat we toch gebleven waren, maar dat het trekken aan de lijn echt wel een ding is. Natuurlijk is dit een ding, maar niet iets waar ik nog nooit aan gewerkt heb. De trainer stelde een privéles voor, maar ook die heb ik in het verleden al eens gehad. Een privé les en dan alleen op het veld, zonder prikkels ja dan doet hij het keurig inderdaad. Natuurlijk ben ik bereid om hier verder mee aan de slag te gaan en de trainer stelde voor dat zij een keer met een andere trainer alle honden meeneemt, zodat we met prikkels kunnen oefenen. Dat klinkt al beter en dat wil ik dan ook met liefde aanpakken.

We hebben het certificaat meegekregen, maar het voelt niet als een overwining. Eerder een grote aanfluiting.

Voor deze catastrofe had ik al besloten om verder te gaan met de vervolgcursus. Hier heb ik intussen wel een naar gevoel bij. Na een paar nachtjes slapen heb ik toch besloten wel verder te gaan, maar wel voor ogen hou dat het leuk moet blijven voor mij en voor Jax.  Bij de trainer heb ik kenbaar gemaakt dat het toch een hele deuk is geweest op mijn zelfvertrouwen en dat begreep zij..

We gaan zien hoe de vervolgcursus gaat en daar zal ik vast een vervolgblog aan wijden.