Wat een rommel laten mensen toch achter. Lege blikjes, plastic zakjes, kapotte producten en zelfs volle poepluiers. Dat wij mensen niet goed omgaan met ons milieu was mij al lang duidelijk. Nu wij een hond hebben worden we al helemaal met onze neus op de feiten gedrukt hoeveel rommel er te vinden is op de straat.
Daar gaan we weer. Ongeveer iedere vierkante meter ligt wel iets interessants op de grond voor de hond. Loslaten is nog moeilijk en al helemaal als er nog wat lekkers te halen valt tussen het afval. Jax begon met het eten van stenen. Ja echt waar, stenen. Zo hebben we ook diezelfde dag nog bij de dierenarts gezeten. Jax kreeg een prikje, waardoor hij erg misselijk werd. Dit zorgde ervoor dat hij zijn maaginhoud zou omkeren. Zo gezegd zo gedaan, alleen geen stenen gevonden. Toch een kans dat hij ze dan toch heeft laten liggen. In de maaginhoud van Jax vonden we nog wel een klein legosteentje. Voor ons een teken dat wij goed moesten gaan opletten wat Jax allemaal van de grond haalt.
Begin daar maar eens aan op straat. Doordat we zo bewust bezig waren met wat Jax allemaal niet mocht oppakken/opeten werd ons blik op het straatafval breed verruimt. Wat ontzettend veel troep ligt er toch. We wonen tegenover een park en als je ziet wat mensen allemaal van zich afgooien. Plaatsvervangende schaamte heb ik af en toe hoe wij met ons milieu omgaan. Onvoorstelbaar dat het kennelijk teveel moeite kost om het afval in de, veel aanwezige, prullenbakken achter te laten of mee te nemen naar huis.
Op een middag was het weer zover. Samen met Jax heb ik een beste wandeling gemaakt. De hele wandeling ging het goed tot het einde in het park. Daar waaide weer een plasticzakje voorbij welke Jax binnen no-time wist te vangen. Voor ik mijn mond open had om er iets van te zeggen was het plasticzakje hap-slik weg. Boos op mezelf werd ik, omdat ik voor mijn gevoel weer niet oplettend genoeg was voor mijn hond. Boos op de mensen om mij heen was ik, omdat dit het zoveelste stukje troep is wat weer eens op de grond rond zwerft. Scheldend, mopperend en een beetje teleurgesteld in mezelf en in de mensen om mij heen liep ik door naar huis. Nu kon ik mij weer zorgen gaan maken om het stukje plastic wat Jax weer naar binnen gewerkt heeft.
Gelukkig hebben wij bijna altijd ontbijtkoek in huis. Ontbijtkoek zorgt ervoor dat het als een plaksel om voorwerpen heen gaat zitten. Dus bij het eten van plastic, scherpe of andere dingen wat niet zo handig is geven we een paar stukjes ontbijtkoek. Deze tip wil ik ook zeker meegeven om te zorgen dat je dit in huis hebt. Als je hond iets te pakken krijgt, kan het zo snel alweer achter de kiezen zijn. Hoe voorzichtig en oplettend je ook bent.
Je kan het zo gek niet verzinnen en je vindt het wel op straat. Zo heeft Jax laatst ook nog een volle(!!!) poepluier gescoord. Je kan je wel indenken dat ik daar helemaal niet blij mee was. Jax daarentegen vond de geur in combinatie met het materiaal een hele sensatie. Al zijn zintuigen stonden op scherp. Het was dan ook een heel gevecht om deze poepluier uit zijn mond te halen. Dit resulteerde er ook in dat ik Jax voor de eerste keer een kleine grom hoorde geven, maar..... ik heb gewonnen.
Gelukkig gaat het loslaten van afval wel steeds beter. In de meeste gevallen reageert Jax wel op de begrenzing UH! of 'BAH!'. Als het afval al interessanter wordt met bijvoorbeeld een vies luchtje zoals poep, dan wordt het wel meer een uitdaging. We blijven ermee aan de slag en hebben goede hoop dat het steeds beter gaat.
Reactie plaatsen
Reacties